PETER GORISSEN. VAARWEL.
Hij was een onvermoeibare hoeder en voorvechter van de radicale vrijheid. Zowel als mens en als artiest, voor zover er tussen deze twee al een scheiding zou kunnen bestaan. Bij hem was dat alleszins niet het geval. Daar ging hij prat op en het vormde de rode draad in een leven en loopbaan, die vaak zo met elkaar verknoopt waren, dat het hemzelf en zijn omgeving soms in de war bracht, dan weer inspireerde.
Peter Gorissen was één van die zeldzame acteurs die het reeds bij leven tot monument weten te schoppen. Maar zijn kwetsbaarheid, zijn grilligheid en onmiskenbare imperfecties maakten dat hij een al te menselijk monument was, van vlees en bloed. Voor deze ongekroonde sater van het theater geen hoog verheven, marmeren sokkel om op stil te staan maar gewoon: de vaste grond, een aarden podium zonder grenzen, dat hij zoveel als hij kon wilde bespelen, tussen de mensen. Met of zonder hun toestemming. Maar wel om hen én zichzelf te vieren: ‘s mensen feilbaarheid, perversiteit, lelijkheid, maar evengoed onze fragiele schoonheid, noblesse en onnavolgbaar raffinement.
Hij was zowel geliefd als gevreesd, een ongewone combinatie.
Voor ons allen, die zijn collega’s, critici en bewonderaars zijn, was hij op een heftige, soms afmattende manier onberekenbaar, ongrijpbaar, compromisloos en inspirerend.
Dat hij rust moge vinden, en dat zijn nagedachtenis ons woest moge blijven hoeden in wat ons altijd met elkaar en met hem zal blijven verbinden: het eeuwige zoeken en spelen.
Vaarwel Peter (zeker geen adieu)